<p dir="RTL" style="margin-left:0in; margin-right:0in; text-align:justify"><span style="background-color:white"><span style="font-size:13.0pt"><span style="font-family:&quot;Microsoft Uighur&quot;"><span style="color:#333333">دانش&zwnj;آموزان مدارس ما به جای لذت دوران کودکی و فراگیری مهارت&zwnj;های زندگی مجبورند برای گذراندن دوران تحصیلات عمومی و گرفتن مدرک، مسیری طاقت&zwnj;فرسا را آن هم غالبا با بی&zwnj;رغبتی طی کنند. این در حالی است که در کشورهای توسعه&zwnj;یافته، فرد شادترین لحظات زندگی خود را در مدرسه می&zwnj;گذراند و نه تنها با مدرسه احساس بیگانگی نمی&zwnj;کند بلکه بخش عمده&zwnj;ای از زندگی اجتماعی خود را در آنجا تجربه می&zwnj;کند. اما اشکال در چیست و چه عیبی در نظام آموزشی ما وجود دارد که مدارس را برای بچه&zwnj;ها خسته&zwnj;کننده کرده تا از هر فرصتی برای تعطیل&zwnj;کردن و به عبارتی گریزان&zwnj;بودن از درس و مدرسه استقبال کنند. سال&zwnj;هاست که بحث بازنگری در شیوه و نظام آموزش&zwnj;و&zwnj;پرورش، چه از نظر محتوای کتب درسی و چه از نظر ساختار و برنامه&zwnj;های آموزشی و اداری مطرح است، اما این تغییرات گوناگون نتوانسته مدرسه را برای دانش&zwnj;آموزان به محیطی جذاب و مفید و شاد تبدیل کند. از نظر نگارنده، عواملی وجود دارد که بدون شک مانع ایجاد و نهادینه&zwnj;شدن نشاط و سرخوشی در دانش&zwnj;آموزان می&zwnj;شوند</span></span></span></span></p>